Umut-suzluk

“Hayat her şeye rağmen yaşanmaya değer” imiş. Bu cümleyi söyleyenlerin içinde küçücük de olsa bir umut kırıntısı barındırdığına emin olunuz.

Fark edelim ki yaşanmaya değer olan şuan ya da bugün değil, o kafamızda tasavvur ettiğimiz yarına ulaşmak için geçirdiğimiz o gündür. Bir adım daha yaklaşmışızdır ona. Ölmemişizdir ve ne kadar kötü, ne kadar yorucu bir gün geçirirsek geçirelim vazgeçmemişizdir hayallerimizden.

Daha iyi, daha güzel, daha başarılı daha zengin olacağımız gelecekten bir temenni…

Ama durun. Ben kötü bir şey söylemek üzereyim.

Umutlar da yorulur ve ben hayallerimin ağırlığından nefes bile alamıyorum. Zihnim beni sürekli olarak aynı cevapsız sorulara yönlendiriyor. Bugün burada ben mutlu değilsem yarın dönüşeceğim kişinin ne önemi var? Bugün olduğum kişi o değil bu belli. Onun mutlu olma olasılığı beni niye bu kadar ilgilendiriyor? Hayatımı körü körüne belirsiz bir zamanda mutlu olmak dogmasına bağlamak benim şu anki varoluşuma haksızlık değil mi? Bu memnuniyetsizliğim biraz pesimist gelebilir.

Ama aksine ben memnun olmak istiyorum.

Ama şimdi.

Şuan.

Tam olarak bulunduğum bu konumda ve bu halimde.